ปัญหาชีวิต

[Marinas]

จากที่เล่า ชีวิต จขกท ก็อย่างกับเด็กในรุ่นเดียวกันนะคะ ไม่รู้ว่าในตอนนี้อายุมากแค่ไหน แต่ว่าก็น่าจะยังอยู่ในตอนวัยรุ่นตอนแรก วัยนี้ จะต่างจากชีวิตในวัยเด็กและเด็กแรกเกิด รวมทั้งยิ่งในปัจจุบัน การช่วยเหลือดูแลตนเองได้ จำเป็นต้องทำเป็นเร็วขึ้น ที่เขียนนี้ เขียนเพื่อบอก จขกท ว่า แม่มีเหตุมีผลที่จะต้องไปเฝ้าตา มั่นใจว่าในใจแม่ ก็ทุกข์ยากลำบากที่จะเลือก แต่ระหว่างพ่อของท่านกับลูก คือ จขกท ในตอนนี้ ผู้ที่ต้องการแม่ที่สุด เนื่องจากป่วยเป็นคุณตา หาก จขกท รักแม่และตา รวมทั้งค่อยๆคิดให้ดี ทวนประเด็นนี้ใหม่ ความรู้สึกว่าถูกแม่ทอดทิ้งไป จะค่อยๆหายไป เพราะเหตุว่าความเข้าใจใหม่เข้ามาแทนที่

คนภายในวัยนี้ มักยังใกล้กับความเคยชินที่จะได้รับการฟูมฟัก เหมือนวัยเด็ก และคิดจากมุมสิ่งที่จำเป็นของตนเองเป็นใหญ่ ถ้าเกิดฝึกฝนคิดในมุมของผู้อื่นบ้าง หลายๆเรื่องที่รู้สึกว่าตนเป็นผู้ถูกทำให้เสียใจ ไม่มีคนดูแล อื่นๆอีกมากมาย จะหายไป จะเริ่มเข้าใจว่าไม่ใช่ตนเองเพียงแค่นั้น ที่จำต้องดิ้นรนกับหลายๆเรื่อง หลายๆอย่างๆแต่ว่าผู้ใหญ่รอบกาย และทุกคน ต่างก็ติดธุระ มีภารกิจ และก็ชีวิตส่วนตัวของพวกเขาเอง และก็สิ่งที่พวกเขาทำให้นั้น เชื่อเถอะนะคะว่า พวกเขาทำดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว หน้าที่ของ จขกท ก็คือปฏิบัติภารกิจของตนให้เยี่ยมที่สุด ทั้งนี้ จำต้องเข้าใจด้วยว่า เมื่อวัยมากขึ้น หน้าที่แล้วก็หน้าที่ทั้งหลายก็จะมากขึ้นด้วย หลายกรณี มันเพิ่มเนื่องจากถูกสั่ง ถูกบอก แม้กระนั้นอีกมากมาย ที่คนเราจำต้องรู้ด้วยตนเอง

จากที่เล่า จขกท ไม่ได้ปราศจากความมั่นอกมั่นใจในตนเอง รวมทั้งเขินอายเท่าที่คิด สิ่งนี้ เห็นได้จากการที่ถูกบูลลี่ แต่ไม่สนใจ จนถึงพวกเขาเลิกไป คนปราศจากความเชื่อมั่นตัวเอง ทำอย่างงี้ไม่ได้หรอกนะคะ รวมทั้งนี้คือขั้นตอนการจัดการกับการเช็ดกบูลลี่ที่ดีมากๆแนวทางหนึ่งเลยทีเดียว ไม่มากก็น้อย การบูลลี่ กับการเย้าแหย่ในหมู่สหายมีเนื้อหาและก็เจตนาแตกต่าง บูลลี่นั้น เจตนาเป็นตั้งมั่นทำให้เสียใจ เสียความมั่นใจ รวมทั้งทำร้ายจิตใจ แม้กระนั้นเย้าแหย่ เจตนาต่างออกไป คือการเล่นสนุก และก็หวังให้เพื่อนบันเทิงใจด้วย ในหลายสาเหตุ สิ่งเกิด ไม่ใช่บูลลี่ แล้วก็ตามหลักแล้ว เมื่อเพื่อน คนเราก็จำต้องรู้ว่าสหาย ไม่ใช่เอาจริงเอาจังไปเสียหมด เขียนเรื่องนี้ เผื่อว่าจะมีประโยชน์ต่อคนที่บางทีอาจผ่านเข้ามาอ่านด้วยจ้ะ

กับแม่นั้น ช่องว่างเกิดขึ้นด้วยเหตุว่าการติดต่อสื่อสารกันไม่เพียงพอ และก็หรือติดต่อไม่ผ่าน ส่วนหนึ่งอาจเนื่องจากแม่ไม่ว่างรวมทั้งความสามารถที่จะยอมรับฟัง จขกท อย่างตั้งใจ แล้วก็ในเวลาเดียวกัน จขกท เองก็บางทีอาจไม่ยอมติดต่อ แล้วก็หรือยังไม่สามารถหาวิธีติดต่อสื่อสารกับแม่เพื่อให้แม่รู้จักแล้วก็รู้เรื่องตัวเองที่เป็นอยู่ได้ ถ้าหากไม่สื่อสารให้ดี การที่แม่จะรู้ว่าลูกต้องการอะไร คิดอะไรอยู่ เป็นอะไรแล้วก็ทำอะไรอยู่ ไม่ใช่ง่าย อยากอะไร ต้องบอก ไม่ว่ากับแม่และก็หรือกับทุกคน อย่ารอให้บุคคลอื่นจะต้องอ่านใจและก็ความจำเป็นของตนจ้ะ

ส่วนครูนั้น จะว่าไปแล้ว คุณครูไม่น่ากล่าวแบบนั้น แต่ว่าอาจเพราะคำตอบของ จขกท อาจมีส่วนทำให้คุณครูบอกแบบนั้น รวมทั้งนี้เป็นข้อเท็จจริงที่เกิดขึ้นในชีวิตคนเราเป็นประจำนั้นคือ เป็นไปไม่ได้ที่คนเราจะเจอกับคนที่บอกดีปฏิบัติดีกับพวกเราไปเสียทั้งหมดทั้งปวง ในหลายๆครั้ง เป็นเพราะว่านิสัยรวมทั้งความคุ้นเคยของพวกเขา แม้กระนั้นอีกไม่น้อย ที่ตัวเราเองก็มีส่วนทำให้บุคคลอื่นทำกับเราเช่นนั้น ที่สำคัญคือ ไม่เก็บเรื่องพวกนั้น มาไว้ในหัวใจ เพราะในความจริง มันจบลงแล้ว แล้วก็การเก็บเอาไว้ภายในในใจทำให้ใจหมองหม่นหมองเสียเปล่าๆสิ่งที่อาจเก็บเป็นการเรียนรู้แล้วก็บทเรียนจ้ะ ยิ่งกว่านั้น ปลดปล่อยให้มันผ่านไป ถ้อยคำหรือประโยคเหล่านี้ เจ็บเมื่อคิดตามคำ แต่แม้รู้เรื่องเรื่อง บริบท คนพูดและตัวเอง ณ ตอนนั้นๆไม่มีเหตุให้จำต้องเจ็บ จำต้องเสียใจ ถ้าเกิดแม้กระนั้นจำต้องเติบโตต่างหาก

ชีวิตมีสุขทุกข์ผสมปนเป กำเนิดเป็นคน จะมีสุขภาพทางจิตแข็งแรงได้ เลือกได้นะคะ ว่าจะสุขง่าย หรือทุกข์ง่าย เลือกให้สุขง่ายเหอะนะคะ

เป็นทรรศนะหนึ่งแค่นั้น มอบรักblogspottoday.weebly.com/] blogspottoday[/url]