เรื่องราวของฉัน

[Narada]

พวกเราเป็นคนอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เป็นประจำเราเป็นคนเขินอาย ไม่มีความเชื่อมั่น ปกติแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนและคนที่อยู่รอบข้าง จนถึงเราไม่ต้องการที่จะไปโรงเรียนหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เยี่ยมที่สุดเนื่องจากว่าครอบครัวชอบต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนพวกเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวนับเป็นเวลาหลายวันเพราะเหตุว่าแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยไข้ที่โรงพยาบาล พวกเราเริ่มคิดว่าไม่มีใครปรารถนาเราเลย พอถึงช่วงปิดภาคเรียนพวกเราเริ่มมีอาการใจลอย พูดน้อย ไม่ได้พึงพอใจคนรอบข้าง แต่ละวันพวกเราก็เล่นเพียงแต่โทรศัพท์ไม่ค่อยทานข้าว เราอยู่แบบนั้นติดต่อกันเป็นระยะเวลานานๆ แม้กระนั้นเมื่อแม่มีความเห็นว่าเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็กล่าวว่าพวกเราติดแต่โทรศัพท์ไม่สนใจการเล่าเรียนถึงได้ทึ่มอยู่อย่างนี้ เรารู้สึกเศร้ามากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบประโลมพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับในการเรียนมากมายแม้กระนั้นก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร พวกเราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมเราไล่ตรวจงานจนถึงรู้สึกว่าครบแล้ว แต่เมื่อตรวจเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงแค่ข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนพวกเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน พวกเราที่ปกติแล้วไม่เคยถูกครูว่ารุนแรงก็ได้โดนอาจารย์ติว่า "เธอใช้ความคิดหรือคิด คนอะไรจะทึ่มขนาดนี้" เรารู้สึกเศร้า  จนกระทั่งแทบร้องแม้กระนั้นเราก็เก็บความรู้สึกไว้เพื่อนฝูงก็พากันหัวเราะพวกเรา จากนั้นเราก็ไม่รู้จักควรจะทำอย่างไรกับชีวิต จนกระทั่งตอนนี้

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]